Պարսկական բանաստեղծությունը գրվածքի երկակի տեսակներից է և իր ձևով հակադիր է արձակին: Բանաստեղծությունը համարվում է մտածված, խոր իմաստ և կշիռ ունեցող, ինչպես նաև հանգավորված բառերի այնպիսի կոմպոզիցիա, որում կա արժեք ունեցող մտքի արտահայտություն։