«کلیله و دمنه»، «تاجنامه انوشیروان»، «آیین‌نامه عهد ساسانی»، «کتاب مزدک» و «کتاب التاج» از دیگر کتابهایی است که ابن مقفع آنها را از زبان پارسی میانه به عربی ترجمه کرده است. ابن موقفع با این آثار، فرهنگ ایرانی را به کشورهای عربی معرفی کرده است.
جایگاه ابن مسکویه در تاریخ تفکر اسلامی از جهت پرداختن به اخلاق و به تبع آن سیاست، قابل توجه است. او به سنتی در تفکر اسلامی تعلق دارد که وزن ویژه‌ای را برای عقل و خرد قائل است.
شعر عنصری بلخی را خالی از لطافت شاعرانه می‌دانند، موضوعی که عنصری خود نیز متوجه این مطلب بوده است و در قطعه معروف خود اینطور میسراید که «غزل رودکی وار نیکو بود/ غزل‌های من رودکی‌وار نیست».
ابوسعید ابوالخیر با دوری از تعصب در تاریخ ماندگار شد. او به تمامی افراد، بدون در نظر گرفتن دین و آیین آنها احترام می‌گذاشت. ابوسعید ابوالخیر را پیشگام عرفان عملی در ادبیات فارسی می‌دانند.
